Co-sleeping: samen slapen met je baby
Co-sleeping: samen slapen met je baby
In dit artikel wil Ophélie van @coeur_borderline ons vertellen over co-sleeping.
Bij SPA® delen we graag getuigenissen en ervaringen van ouders met de SPA® Baby & Family Club-community.
Benieuwd? Lees mee wat Ophélie vertelt over dit boeiende onderwerp.
Een paar dagen geleden vielen met de woorden op van een verbaasde mama. Ze vertelde dat haar zoontje niet wilde neerliggen en alleen sliep als hij in haar armen lag.
Stel je die baby voor in je buik. Warm, heen en weer geschommeld in het vruchtwater, op het ritme van je hart. Stel je dan diezelfde baby voor, in de "echte wereld". Geprikkeld door geluid en licht, honger, koude, enz.
Het enige wat je baby nodig heeft, is gerustgesteld worden, en de zachtheid en warmte van je lichaam voelen. Precies dat wat hij al 9 maanden kent.
Daarom zijn wij altijd grote voorstanders geweest van co-sleeping. Romeo, onze jongste, sliep bijvoorbeeld de eerste 4 maanden van zijn leven tegen mij aan, de volgende 12 maanden in mijn bed en daarna in zijn eigen bed in onze slaapkamer tot hij 2,5 jaar oud was.
Op het moment dat ik dit schrijf, ligt hij zich net een maand bij zijn broer in hun eigen slaapkamer.
Eerlijk gezegd hebben hun vader en ik zelfs bijna twee jaar lang aparte slaapkamers gehad. Milo was pas 13 maanden oud toen zijn broertje werd geboren. Milo lag ook nog in de co-sleeper. We hebben dus geprobeerd om met vier samen te slapen, maar dat is helaas mislukt!
Milo was drie jaar oud toen hij 's nachts begon door te slapen. Daarvoor was het een lichte slaper, chaotisch zelfs. Hij kon wel twintig keer per nacht wakker worden. Voor een flesje, een verloren fopspeen, een knuffel die uit bed was gevallen, een knuffel, GERD die hem pijn deed... Kortom, er waren veel redenen. Voeg daarbij een baby die om de drie uur wakker wordt voor borstvoeding...
Het was dus al snel duidelijk voor ons: als we wilden overleven met drie jonge kinderen, waaronder twee baby's, hadden we een minimum aantal uren slaap nodig! Nadat we er lang hebben over gepraat, beslisten we om de slaapkamers anders in te delen, zodat we er allemaal voordeel zouden uithalen.
Milo sliep in zijn eigen kamer, in zijn eigen bed. We maakten een geïmproviseerd bed voor zijn vader, die naast hem sliep. Ik bracht het beroemde "vierde trimester" door met mijn pasgeboren in onze eigen slaapkamer.
Elke avond, voordat ik met Milo naar de slaapkamer ging, liet mijn vriend twee kleine flesjes Spa® achter op het nachtkastje in onze slaapkamer. Een met mineraalwater en een met bruiswater. Want da’s echt geen mythe: van borstvoeding krijg je vreselijke dorst. Het witte goud dat je aanmaakt, is echt een fulltimejob voor ons lichaam. Bruiswater was trouwens mijn grootste bondgenoot tijdens de vele nachtvoedingen. Het prikkelende hield me wat meer wakker en alert.
Het lijkt misschien gek dat mijn vriend en ik al die tijd niet samen sliepen. Maar we wisten dat we de rest van ons leven nog samen zouden slapen, en dat de behoeften van onze zonen op de eerste plaats kwamen. En dat was voor ons allebei prima.
Daardoor voelde Milo zich nooit buitengesloten of afgewezen toen de nieuwe baby zijn plaats innam en verliep de overgang soepel.
Veel mensen maken zich zorgen over onze intimiteit. Daarop antwoordde ik dan altijd dat er meer plekken zijn om te vrijen dan je bed alleen. Onze relatie heeft er niet onder geleden en is nog steeds even gezond als voordat we ouders werden!
De jongens zijn nu bijna 4 en 3. Ze slapen in hun eigen bed, in hun kamer en geven ons heerlijke nachten. Maar ik heb lang gedacht dat Milo nooit alleen zou slapen, laat staan zonder wekker.
Ik twijfelde soms als Romeo niet uit zichzelf in slaap kon vallen, zonder dat een van zijn ouders erbij was. Maar vandaag ben ik ervan overtuigd dat ik het juiste heb gedaan.
Ik blijf ervan overtuigd dat door je baby’tje alle veiligheid te bieden die het nodig heeft, er een dag komt waarop je kindje zich zelfverzekerd genoeg voelt om zelfstandiger te zijn. Omdat het weet dat wat er ook gebeurt, jij er altijd zult zijn.
Als baby's alleen in hun bedje liggen te huilen, vallen ze niet in slaap omdat ze moe zijn, maar omdat ze genegeerd worden en beseffen dat niemand aan hun behoeften zal voldoen. En de gevolgen hiervan zijn bewezen: emotionele problemen, slaapstoornissen, angst, enz.
Dus nee: het zal niet elke dag gemakkelijk zijn! Sommige dagen worden ronduit moeilijk. Maar heb je ooit al een 15-jarige gezien met een diepgewortelde behoefte om bij zijn ouders te slapen? Geniet dus ten volle van deze momenten, want over een paar jaar ga je ze missen.
