Mijn jarenlange in-vitrofertilisatie-reis (IVF): Van twijfel naar hoop

"Hebben jullie al eens gekeken naar die privépraktijk?" vroeg een kennis. We grepen die tip aan als een reddingsboei, zonder te beseffen dat we eigenlijk blind de zee in sprongen. Achteraf snap ik dat we veel te weinig onderzoek hadden gedaan, maar op dat moment wilden we gewoon beginnen. 

Drie pogingen met hormonen later zat ik tegenover de arts die zijn hoofd schudde. "De kans is klein," zei hij. Alsof ik dat nog niet wist. 

Toen kwam de laparoscopie. "We hebben nog iets anders gevonden," hoorde ik na de ingreep. Naast PCOS had ik ook endometriose. Ineens was inseminatie van tafel en stonden we voor de grote letters: I-V-F.

Zes uur 's ochtends. Mijn wekker ging af in het donker, terwijl de rest van de wereld nog sliep. Een half uur rijden naar de praktijk, weer een afspraak, weer een echo, weer bloedprikken. Als zelfstandige die zes dagen per week werkte, was dit een nachtmerrie. 

"Sorry, ik moet weer afzeggen," werd mijn standaardzin tegen klanten. "Familiezaken." Want wat moest ik anders zeggen? Dat ik weer naar het ziekenhuis moest voor een punctie of een terugplaatsing van mijn embryo? Dat mijn hele leven draaide om de planning van artsen die ik amper kende? 

Die praktische druk was bijna net zo zwaar als de emotionele. Terwijl andere mensen gewoon hun dag kunnen plannen, leefde ik van afspraak naar afspraak. 

De eerste punctie. Vierentwintig eitjes!. Ik voelde een golf van hoop. Achttien embryo's werden het uiteindelijk. "Dit gaat lukken," zei ik tegen Felipe. 

Elf keer ging ik terug voor een terugplaatsing. Elf keer hoopte ik. Elf keer kwam de teleurstelling als een mokerslag. Bij de laatste negatieve test zat ik huilend in de zetel. "Waarom lukt dit niet?" schreeuwde ik in stilte. 

Die hormonen maakten van mij iemand die ik niet kende. Gedachten die ik nu "niet echt" noem, omdat ze zo anders waren dan wie ik werkelijk ben. Gelukkig werden Felipe en ik er sterker door. Hij was écht mijn anker in die storm. 

"We stoppen," zei ik op een dag tegen Felipe. "Ik kan niet meer." Twee jaar namen we pauze. Twee jaar waarin ik langzaam mezelf terugvond. 

Na zes maanden voelde ik het verschil. Dat constante gevoel van "ik moet zwanger worden", die tikkende biologische klok die geen moment stopte in mijn gedachten, werd eindelijk zachter. Mijn lichaam ademde uit na maanden van constante spanning. 

"Deze keer gaat het anders," beloofde de fertiliteitsarts. Dure testen, 70% kans op succes. Ik geloofde hem. Maar als zelfstandige bleef ik doorwerken en nam ik te weinig rust. Mijn lichaam protesteerde: overstimulatie. 

"We gaan toch terugplaatsen," besloot de arts. Even flakkerde de hoop op, een positieve test, stijgende HCG-waarden. Maar de echo loog niet: geen groei. Weer terug naar af.

"Alle IVF-behandelingen worden stopgezet," hoorde ik aan de telefoon. Een half jaar wachten, midden in ons traject. Ik hing op en huilde van frustratie. We zaten zo dichtbij, en nu dit. 

"Misschien moeten we een tweede mening vragen," opperde een klant van me voorzichtig. Ga eens luisteren in een ander ziekenhuis zoals, UZ Jette. En dat deden we! Een andere fertiliteitsarts, met een totaal andere aanpak. "Zachte stimulatie," legde hij uit. "Minder embryo's, maar betere kwaliteit." 

Vier eitjes. Ik staarde naar het scherm en voelde de tranen komen. "Vier maar?" vroeg ik. Na alle vorige pogingen met tientallen eitjes leek dit zo weinig. 

"Twee embryo's," zei de gynaecoloog. Ik brak volledig. "Dit gaat nooit lukken," snikte ik tegen Felipe. "Als het met achttien embryo's niet lukte, waarom zou het nu wel lukken?" 

Mijn gynaecoloog in Gent, waar ik mijn tussentijdse afspraken deed in samenspraak met UZ Jette, keek me rustig aan. "Als het twee goede embryo's zijn, kan je meteen zwanger zijn van de eerste." 

En dat gebeurde! Dat ene, kleine embryootje groeide uit tot Cruz. Geboren in november 2021. Mijn prachtige zoon en beste vriend die nu naast me speelt terwijl ik dit typ. 

Vorig jaar keken Felipe en ik elkaar aan. "Dat ene embryo ligt er nog," zei ik. Op 38-jarige leeftijd was ik nerveuzer dan ooit. Leeftijd speelt een rol bij IVF, dat wist ik maar al te goed. 

Maar soms schrijft het leven de mooiste verhalen. Nu voel ik op 20 weken zijn broertje bewegen in mijn buik. 

Als je dit leest en je zit midden in jouw eigen IVF-reis: adem even in en uit. 

Zoek een tweede mening als je twijfelt. Wij hadden dit veel eerder moeten doen. Elke arts heeft zijn eigen manier van werken, en wat bij de ene niet lukt, kan bij de andere wel succesvol zijn. 

Gun jezelf die pauzes. Ze voelen als verloren tijd, maar je lichaam heeft ze nodig om te herstellen van alle hormonen en stress. 

En vertel je omgeving wat je nodig hebt. Die praktische uitdagingen zijn echt! Je bent niet dramatisch als je zegt dat je flexibiliteit nodig hebt. 

Vandaag kijk ik naar Cruz die met zijn speelgoedauto's over de vloer racet, terwijl zijn broertje zachte schopjes geeft tegen mijn buik. Onze reis was lang, zwaar en vol tranen. Maar elke stap, elke teleurstelling, elke hoop heeft geleid naar dit moment van pure, overweldigende dankbaarheid. 

Voor alle koppels die hun eigen pad bewandelen: jullie zijn sterker dan jullie denken, en jullie dromen verdienen het om werkelijkheid te worden. 

Beter leven? Dat doe je ook door beter te drinken. SPA^® Reine, bijvoorbeeld, één van de mineraalarmste waters van Europa. Dat maakt het heel geschikt voor de bereiding van babyvoeding. Ons water zal immers de samenstelling van je baby’s melkje niet veranderen. Ontdek hier  hoe dat juist zit. 

Is je gezin gegroeid en lopen er ondertussen meerdere kleine versies van jezelf rond? Dan is het praktische en meer ecologische SPA^® Reine Eco Pack ideaal om elk gezinslid te voorzien van de gepaste hoeveelheid water. Meer info vind je hier! 

Gepubliceerd op 29 Juli 2025.