Als je kind anders is
Als je kind anders is
In dit artikel wil Ophélie aka @coeurborderline ons vertellen over haar hoogsensitieve zoon Milo en de impact die zijn hoogsensitiviteit heeft op het dagelijkse leven van haar gezin.
Bij SPA® vinden we het belangrijk om getuigenissen en ervaringen van ouders te delen met de SPA® Baby & Family Club community. Lees dit artikel dus zeker als je je wilt verdiepen in dit boeiende onderwerp.
Bij twee van mijn drie kinderen is hoogsensitiviteit vastgesteld. Als mensen ervan overtuigd zijn dat mijn zoon en dochter weer eens overdrijven, weet ik wel beter. Mijn dochter Capucine heeft ondertussen geleerd om met haar hooggevoeligheid om te gaan en heeft er zelfs haar beste eigenschap van gemaakt. Maar voor zoon Milo is het toch een heel ander verhaal.
Het kostte ons bijna drieënhalf jaar met bloed, zweet en tranen om ons kleine jongetje en zijn emotionele stormen te begrijpen.
Vandaag is hoogsensitiviteit een beetje een modewoord. Ouders gebruiken de term behoorlijk snel, en eerlijk gezegd vind ik dat soms echt vervelend. Nee, een kind is niet hoogsensitief als het huilt bij The Lion King of als je eens ‘nee’ zegt. Misschien is je kind gewoon een beetje emotioneel of reageert het gefrustreerd op iets wat net gebeurd is.
Je moet echt ouder van een hoogsensitief kind zijn om te begrijpen wat je gezin dan dagelijks meemaakt. Want hoogsensitief zijn betekent niet alleen huilerig zijn. Het is ook last hebben van fel licht, je geïntimideerd voelen als je te veel mensen om je heen hebt, gevoelig zijn voor bepaalde kledingstoffen, niet tegen vieze handen kunnen, geen zand kunnen verdragen of andere, kleverige of plakkerige materialen, zoals boetseerklei of slijm, je overweldigd voelen door omgevingsgeluiden, enzovoort.
Als ouder zie je hoe je kind elke dag worstelt met zichzelf, met zijn beslissingen en met zijn emoties. Omdat het weet dat elke beslissing die het neemt, gevolgen kan hebben voor de rest van de dag. Het is vaststellen hoe je zoon afziet door te zijn wie hij is. Maar omdat hij de emoties van anderen ook absorbeert als een spons, hebben ook zijn kleine broertje, vriendjes en vriendinnetjes een grote impact.
Als zij afzien, ziet hij ook af.
Maal tien.
Want wat anderen raakt, raakt hem ook. Diep in zijn hart.
Het betekent dat wij, zijn omgeving, moeten nadenken over al onze reacties en dat we zowat al onze woorden moeten afwegen. Want die lijken misschien onschuldig, maar kunnen hem enorm kwetsen.
Het betekent dat we moeten proberen om in zijn schoenen te staan, om geen enkele emotie te banaliseren.
Het betekent ook dat we zijn angsten niet mogen banaliseren, hoe belachelijk die ook mogen lijken. Want zijn angsten zijn écht.
De dag van een hoogsensitief kind kan helemaal om zeep zijn omdat mama of papa iets te luid sprak bij het wakker worden. Of omdat het gemorst heeft op een knuffeltje tijdens het ontbijt. Of omdat het etiket of het materiaal van een trui te veel kriebelt.
Er raast een voortdurende storm in dat kleine hoofdje en het leven lijkt wel een wervelwind. Het kind beleeft alles te intens, te luid. Te veel. Het is allemaal gewoon te veel.
Je kunt je niet voorstellen hoe de komst van Milo ons dagelijks leven op zijn kop heeft gezet. We kunnen de gezinsuitstapjes niet meer tellen die we hebben moeten afbreken wegens te druk, te veel lawaai, te fel licht… Zo’n dag eindigt natuurlijk vaak in geschreeuw, tranen en gehuil.
Milo is dan overweldigd, uitgeput en voelt zich enorm schuldig. Hij beseft dat hij zijn broer en zus een fijne gezinsuitstap door de neus boort als hij in Pairi Daiza na anderhalf uur schreeuwen absoluut weg moet. En ook wij, de ouders, voelen ons dan schuldig.
De slapeloze nachten na een hele dag overprikkeld zijn en stoom aflaten… De blikken van mensen die ons en onze zoon veroordelen, omdat hij in een winkel naar ons roept. Hij wil ons dan duidelijk maken dat hij snel naar buiten moet, omdat het er te rumoerig is en hij rust nodig heeft… Het gevoel dat iedereen ons slechte ouders vindt…
Of de school, die ons komt vertellen dat er een dieper probleem is. De mensen om ons heen, die zien hoe anders Milo is en ons aanraden om hem te laten onderzoeken op een vermoedelijke autistische spectrumstoornis...
Daarbovenop komen Milo’s eetstoornissen, die ooit voortgekomen zijn uit een gastro-oesofageale reflux (GERD), waar hij al sinds zijn geboorte last van had. Het gevolg: een angstige en zenuwachtige sfeer rond etenstijd, met Milo die zijn eten sorteert volgens consistentie, kleur, uiterlijk, geur, enz… Kokhalzen als vlees in contact komt met zijn tong… Geobsedeerd zijn door oranje eten, maar weigeren om iets groens aan te raken… Walgen van voedsel dat “te plakkerig" is, zoals rijst of aardappelpuree… De drang om daardoor over te geven…
Voor een moeder is er niets zo frustrerend en alarmerend dan te zien dat haar kind niet wil eten. Men zegt dat kinderen zichzelf niet uithongeren. Ik kan je verzekeren dat niets minder waar is.
Maar, alhoewel het veel makkelijker zou geweest zijn om toe te geven aan kippennuggets en pasta, hebben we toch voet bij stuk gehouden. We hebben ervoor gezorgd dat hij onder toezicht kwam te staan van professionals en dat hij gevarieerd en gezond begon te eten.
En we drinken SPA® Reine, zoals we al deden toen hij nog een baby was. Want dat was toen het énige dat zijn branderige refluxgevoel kon kalmeren en hem geen vervelende kolieken bezorgde. Vandaag is het natuurlijke mineraalwater van SPA® Reine nog altijd het enige water dat hij wil drinken.
Op dit moment ziet het er goed uit. Maar we weten dat we nog veel werk hebben.
We wonnen een veldslag, maar nog niet de oorlog.
Ondertussen vinden wij ook bij Milo dat zijn anders zijn nu zijn kracht is. Onze zoon is voor ons "heerlijk anders". Toch weten we dat hij nooit zal passen in de kant-en-klare hokjes en vakjes die de maatschappij zo graag ziet.
Het enige wat ik wil, is dat hij helemaal zichzelf kan zijn.
Dat hij zichzelf aanvaardt, ondanks onze angsten.
Omdat hij het recht heeft om meer pijn te voelen, meer overstuur te zijn, harder te huilen, een hekel te hebben aan drukte, lawaai en mensen.
Dus aan jou, mijn zoon, en aan al je zielsgenoten: laat niemand jullie vertellen dat jullie té zijn. Laat niemand proberen om jullie te reduceren tot “wat jullie zouden moeten zijn". Want jullie anders zijn maakt jullie tot jullie: helemaal uniek, gelukkig én vrij!
